Perigord vert

Vandaag weer wat vroeger aan de ontbijttafel verschenen. Het ontbijt is hier zeer lekker en gevarieerd, en nog eens gezond op de koop toe. Gewoon de voetjes onder tafel kunnen schuiven is pas echt vakantie.

Vandaag staat er een rit op het programma richting Perigord vert. Het staat bekend als het domein van de Fransen, of beter gezegd geen toeristen. Deze regio ligt in het noorden van de Dordogne. Zoals je wel al kon raden, is het hier erg groen. We rijden dan ook door het groene park van Perigord-Limousin. Het is genieten, zeker nu de temperaturen weer normaal zijn. Onderweg kopen we bij een bakker iets lekkers voor de picknick, en dan gaan we op zoek naar een leuk terras voor de koffie. En dat vinden we in aan de rand van de Chateau de Jumilhac. Het kasteel is zeer mooi onderhouden, prachtig eigenlijk, en met zicht op de torentjes slurpen we van onze koffie.

Na dit intermezzo, is het weer genieten van de natuur, her en der zien we een kasteel, een kerkje, charmante dorpjes, en ga zo maar verder. Ergens aan een watervalletje parkeren we de moto en genieten we van ons broodje. We rijden verder, genieten alweer van de natuur, en de vele koeien. We passeren Nontron, de oudste messenproducent van Frankrijk, en hier is niks te zien. We rijden verder, en zien plots ruïnes opduiken, hier moeten we dus stoppen. Ik was ook nog op zoek naar postzegels voor de ansichtkaarten, wat ook al geen sinecure is. We blijken gestopt te zijn in Brantome. Karel de Grote was blijkbaar gecharmeerd door de rotsachtige oevers van de Dronne, zodat hij hier een benedictijnenabdij stichtte. Het is hier ook alweer mooi. We maken een wandeling door het stadje, met zijn gezellige straatjes en pleinen, het mooie park en natuurlijk de prachtige gebouwen. Het is hier dat ik ook eindelijk mijn postzegels bemachtig, zodat de kaartjes op de post kunnen. We spenderen hier bijna 2u, zo mooi dat het hier is. Op een terras genieten we van een alcohol vrij biertje, een Heineken, eerlijk gezegd, een Maes zonder alcohol is veel beter.

Wij weer en route, en plots om 17u gaan de hemelsluizen wagenwijd open. Het water stroomt met bakken uit de lucht. Moto aan de kant, en regenvestjes aan. Het tempo daalt want is hier wel gevaarlijk wegens afgevallen bladeren en grind op de baan. Uitgeregend komen we aan in het hotel, gelukkig kan de moto binnen staan, en kunnen onze kleren in de garage drogen. Een warme douche is nu wel welkom.

Na de aperitief maison schuiven we benen weer onder tafel voor een foie gras, een linguine met truffel en als afsluiter een chocola mousse. Dit alles vergezeld van een lekkere plaatselijke rosé. In het hotel zitten veel Belgen, hoe zou dat toch komen, en na het eten is het leuk babbelen met hen. Er wordt hier toch wel wat afgelachen. Moe maar voldaan gaan we snurken, morgen is het hier onze laatste dag, spijtig genoeg, want zaterdag verkassen we iets meer naar het noorden. Ik zou hier wel kunnen blijven, stress kennen ze hier niet, en het is hier wondermooi.