Birgit VermaesenWe zijn wat vroeger wakker dan gisteren, niet veel, maar toch, dus schuiven we iets vroeger de benen onder tafel om te smullen van het heerlijke ontbijt van Eleni. Alweer keuze te over, en andere typische dingetjes dan gisteren. Het smaakt en dat buiten heerlijk in het ochtendzonnetje. Zalig. Eens de koffers gepakt zijn en de moto weer geladen, nemen we afscheid van de lieve Eleni, ze deed me zo denken aan Cristina van op Kreta.
Om 9u30 zijn we op route, we gaan eerst naar Mykenis, op aanraden van Eleni. Het is een archeologische site. Van hieruit heb je een mooi zicht over de omgeving. Prachtig. Eens we weer op weg zijn, gaan we richting Tripoli, langs velden vol met bomen met lekkere sinaasappels en citroenen. Het is zeer rustig op de baan, het zijn alleen wij die op de baan zijn. In Tegea gaan we weer richting bergen, en hier is het de regio van de kersen, overal zie je kerselaars. Eens we de bergen induiken, is het genieten van de mooie landschappen en de vele bochten. De banen liggen er nog redelijk goed bij. Gisteren waren er overal gele bloemen, en nu zijn het rode bloemen. Overal zie je ook bijenkasten staan. Eens we de open landschappen voorbij zijn, komen we in een soort bod terecht, het blijkt een natuurpark te zijn. Hier rijden we zeker helemaal alleen. Aan wat vroeger een herberg moet geweest zijn, houden we even halt. We zitten op meer dan 1.400 meter hoogte en zitten tussen de bomen en de bloemen. Het is hier wel dor, het gras is al vergeeld en de rivieren staan al droog.
Rond de middag komen we in een omgeving waar er bosbranden geweest zijn. Je ziet er echt nog de verkoolde restanten van bomen staan. Plots schieten 4 geitjes de weg over, gelukkig reden we niet te snel. Het is de ene bocht na de andere, we hebben vandaag zeker 1000 bochten gereden. Sommige delen van de banen zijn goed, en andere delen zijn in slechte staat, je kan er niet aan uit. We passeren enkele bergdorpjes waar ze nog nooit enige toerist hebben gezien, we hebben veel beziens, en de mannen zwaaien hartelijk naar ons. Ik zwaai vriendelijk terug. Eens we het berglandschap verlaten hebben, gaan we richting Sparta, een stadje, waar we enkele inkopen doen voor de lunch, we hebben nog niet gegeten, ah nee, we zijn niks maar dan ook niks tegengekomen, maar is niet erg, het landschap en de vele bochten maken het allemaal goed. Hier wilden we eigenlijk ook een archeologische site bezoeken, maar het was gesloten.
Geen probleem, we rijden verder, naar Mystras, we zien van in de verte het kasteel op de berg. Mooi. We rijden tot boven, hier is geen volk, alleen katten. Die zie je overal, in alle kleuren en maten. Langs de kant van de weg, in Tripi, smullen we van onze lunch, verse tzatzikie, heerlijk, en ondertussen is de temperatuur geklommen naar 26 graden. Het zonnetje geeft katoen, amai. Van hieruit rijden we richting Kalamati, dwars door de bergen, amai, mooi dat het hier is, en ook alweer geen kat op de baan. Het is de ene bocht na de andere, en het wegdek is dan eens in goede staat, dan eens in slechte staat, maar de landschappen zijn zeer mooi. Groen wordt afgewisseld met roze rotsen.
Tegen de vijven zijn we in Kalamata. Veel is hier niet te zien buiten een park met treinen waar we even halt houden. Als we weer vertrekken, zijn we getuige van een ongeval. Twee auto’s botsen op elkaar, maar blijkbaar is dat hier van de gewoonte want we horen ze zeggen, ok, geen erg, we rijden verder. Man man man. Hier rijden ze als zotten, ze rijden per auto maar zijn tegelijkertijd aan het bellen en of aan het koffiedrinken of roken.
Na een kwartier rijden komen we aan in ons hotel voor de volgende 3 nachten, iets buiten het centrum van Kalamata, we zitten in een resort, en inderdaad, het is top. We logeren in het Akti Taygetos resort, en hebben een kamer, eerder een bungalow met zicht op zee. De kamer is ruim, we hebben zelfs een balkon. Tegen 19u30 zijn we opgefrist, en gaan we in de bar een ouzootje drinken. Hier spreken ze perfect Engels, dus hoef ik geen Grieks meer te spreken, spijtig. Aangezien we de buurt nog niet hebben verkend, eten we hier, we zijn de enigen, we hebben een restaurant voor ons alleen. Het eten is verrukkelijk, we hebben allebei koutopouli (kip) genomen, maar op een andere manier klaar gemaakt, en voor een keer hebben we een flesje wijn besteld. Heel lekker. Na het diner hadden we graag nog een wandeling langs de zee gedaan, maar de toegang was al dicht, dus wij naar de kamer.
Tegen den tienen liggen we alweer onder de wol, je moet weten dat het hier 1u later is dan in België, maar we zijn moe, van de vele bochten, en de vele mooie indrukken die de Peloponnesos ons al gegeven heeft.
