Birgit VermaesenWe worden gewekt door het gekwetter van de vogeltjes, en als we de gordijnen opentrekken, schijnt de zon en is er geen wolkje te zien. Aangezien we een ganse week in hetzelfde hotel verblijven, moeten we vandaag niet al onze bagage meenemen, en kunnen we rijden met lege bakken; dat is handiger. Na het ontbijt zetten we aan en in het eerste kleine dorpje dat we tegenkomen, kopen we onze picknick voor deze middag. De plaatselijke bakker weet ons te vertellen dat het vandaag een prachtige dag gaat worden. Als ik hel vraag naar het weer voor morgen, zegt hij : aujourd’hui c’est aujourd’hui, on verra pour demain. Dat is gesproken, de mensen hier kennen geen stress. In dat zelfde dorpje zitten om 9u al 2 oudere mannen te genieten van een aperitiefje, wat een leven ! Ik wil direct ruilen!!
We zetten onze weg verder. Langs de ene kant de ruige bergen, en langs de andere kant de zee. We zien hier prachtige baaien. Het water kleurt azuurblauw. Tegen 11u zijn we in Calvi. In de haven genieten we op een terras met zicht op de zee van een verfrissend glaasje water. Het is warm, het is 24 graden!
We zetten onze weg verder langs de bochtige weg langs de kust, en tegen de middag komen aan op de Col de Palmarella. Hier hebben we een mooi uitzicht op een baai met aan de ene kant rode rotsen en de andere kant rotsen vol groene planten. Dit is de ideale plaats voor de picknick. We installeren ons, en we krijgen het gezelschap van een kleine groene salamander. We genieten van het zonnetje ?
Na onze middagstop rijden we verder langs de kust. De wegen zijn smal en bochtig, dit is een waar paradijs voor motorrijders, geen enkel stuk is recht, het is constant links/rechts in de bochten. Tegen 15u komen we aan in het prachtige authentieke Porto, waar we ons verkoelen met een glas water, deze plaats dankt zijn aantrekkingskracht aan de beschutte ligging in een prachtige baai en het betoverende achterland; het karakteristiekste bouwwerk van Porto is de vierhoekige Pisaanse wachttoren; unesco heeft Porto en de kust in de omgeving uitgeroepen tot wereld cultuur erfgoed.
We blijven niet al te lang plakken want we moeten nog een serieus stuk rijden. Nu is het richting binnenland, om zo terug naar het hotel te rijden. We verlaten de kust, en ruilen deze in voor de ruwe bergen. We komen op de weg koeien tegen, maar ook lieve kleine zwarte biggetjes, jaja geen roze biggetjes, maar zwarte biggetjes. Ze lopen hier op de weg, gaan niet uit de weg voor een moto, en laten zich graag fotograferen.
De wegen kronkelen naar boven, naar de Col de Vergio. Deze is 1484 meter hoog. Het is hier koud, maar 14 graden. Op de bovenste puntjes van de bergtoppen ligt er nog sneeuw! Het landschap is ook veranderd, van veel groen naar een maanlandschap. Het is speciaal. Na de afdaling verandert het maanlandschap naar een fleurig landschap. De kanten van de weg zijn gekleurd met planten met witte en gele bloemen, welke ook weer zeer geurend zijn. Heerlijk gewoon. Ik heb ook de indruk dat ik hier constant kruiden ruik, de geuren die we opsnuiven zijn gewoon heerlijk.
Eigenlijk hebben we vandaag in de Balagne gereden. Het vruchtbare Balagne wordt in het noordoosten begrensd door hoge bergen. Dit lieflijke heuvellandschap met zijn vele leuke dalen was ooit de tuin van Corsica. De Balagna déserte strekt zich uit ten zuiden van Calenzana. Het overweldigende, onbewoonde en door maquis overwoekerde gebied loopt tot Galéria. Het vruchtbare Balagne is bewoond sinds de ijstijd.
Tegen 18u45 komen we moe maar voldaan weer aan in het hotel. We springen in onze douche om daarna te kunnen genieten van een lekker aperitiefje. We schuiven onze voeten graag onder tafel, ah ja, na een dag zoals vandaag met al die bochten heeft een mens honger. Na het eten, duiken we de bar in. Vanavond komt er een plaatselijke vedette optreden die lokale muziek speelt. De sfeer zit er meteen in. Enkelen wagen zich zelfs op de dansvloer. Na een drankje kruipen we onder de wol, moe maar voldaan!