Birgit Vermaesen
Aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook hier, vandaag de laatste rit van de septemberreis. Na het ontbijt springen we op de moto en rijden we richting Soraga, ook alweer een prachtig dorpje, waar we onze inkopen doen voor de picknick. Van daar gaat het richting Pozza en Canazei, 2 bergdorpjes met prachtige huisjes, kerkjes en veel kleurrijke bloemen. Hier is het echt toeristisch, er zijn veel fietsers en wandelaars. En dan trekken we de bergen in, met de Passo Sella en de Passo Gardena. Hier is het ook magnifiek, zeer mooie uitzichten. Het zijn de Dolomieten op hun best. We genieten nog een laatste keer van de mooie kleurschakeringen, en er worden massa’s foto’s genomen.
En dan loopt het mis. We moesten een wegje inslaan naar rechts, maar dat was onderbroken door wegenwerken. We rijden rechtdoor, en zien een beetje verder het andere weggetje naar rechts niet. We steken gewoon de pas over, de Passo Falzarego. We zijn de route kwijt. Op een gegeven ogenblik zien we een bord met de naam Cortino d’Ampezzo, dat kennen we van een eerdere rit, dus wij gaan die richting uit. Daar worden de motoren gevuld en de gps’en nader bekeken. We denken dat we de weg richting route gevonden hebben, dus zetten we er vaart achter. We komen langs mindere buurten met vervallen huizen, maar het is hier wel groen. Op een bepaald ogenblik stoppen we op een pleintje om onze picknick te verorberen, het is een verlaten dorp, waar zelf Jezus nog niet geweest is, maar er hangt wel een affiche van de paus. 
Ondertussen is de temperatuur al opgelopen tot 27 graden, en we zijn de weg kwijt. Na het middagmaal zetten we onze koers verder richting route, en plots komen we terug op de route, om er even verder weer geen meer te bespeuren. In het eerstvolgende dorpje beslissen we om te genieten van een ijsje. Het smaakt ! Aangezien ook de tijd is gevorderd beslissen we om het op veilig te spelen, en we typen het adres van het hotel in, nog 1,5 u rijden. Dat is te doen. De gps stuurt ons langs kleine baantjes, met onder andere de Passo Duran. Deze gaat stijl naar omhoog, om daarna weer stijl naar beneden te gaan, en de weg is ook al niet in al te goede staat. Maar we zijn er geraakt. We hebben wel een andere route gereden dan al de rest, maar we hebben toch ook iets anders gezien.
In het hotel aangekomen genieten we van een frisse pint, terwijl anderen hun motoren al aan het laden zijn op de remorque. Er zijn er bij die vandaag nog naar huis rijden. Na een welverdiende douche, schuiven we de benen onder tafel voor het laatste avondmaal. Het is weer smullen, en het wordt nog meer smullen als ons een dessertenbuffet wordt voorgeschoteld. Amai nu ga ik mijn motoriek niet meer dichtkrijgen. Daarna wordt er in de bar nog nagepraat over de voorbije week, en worden er al plannen gesmeed voor volgende reizen.
We hebben genoten met volle teugen. Dankjewel Bosse en Rosse voor de toffe septemberreis, en bedankt aan onze vrienden van tafel en die met ons hebben meegereden voor de leuke sfeer. Het was een toffe bende!
We zeggen zeker geen vaarwel Dolomieten, maar wel arrivederci Dolomiti !