Het langste ritje

Vanmorgen al vroeg uit de veren want we moeten op tijd vertrekken aangezien de langste rit op het programma staat. Tijdens het ontbijt komt den Bosse met de mededeling dat de rit is ingekort wegens wegenwerken, maar dit kan onze vreugde niet bederven, want het blijft de langste rit. We vullen onze buikjes met spek en eieren en koffiekoeken. Stipt om 9u stappen we op de moto en zijn we vertrokken. 

We beginnen met enkele charmante dorpjes door te rijden als daar zijn Ziano en Tereso. Dan beklimmen we de Passo Lavaze om zo richting Bolzano te rijden. Dit stadje bestond al van in de tijd van de Romeinen. We passeren er enkele wijngaarden, en iets buiten de stad, vinden we een uniek plekje om een koffietje en water te drinken. In de tuin van het etablissement staat een prachtige kapel en in de tuin staan kleurrijke bloemen. Zalig is het hier in het zonnetje met een uniek uitzicht. Hier kunnen we blijven. Daarna passeren we Renon en Sarentino om zo de Passo Pennes te nemen. We zitten op een hoogte van 2211m en het uitzicht is magnifiek. Op de bovenste toppen in de verte zien we zelfs nog sneeuw liggen. In een klein winkeltje doen we onze inkopen voor de picnic, maar we vinden geen picnicplaats, dus zetten we ons aan de kant en gebruiken we een stuk rots als tafel. Meer moet dat niet zijn.

Na de middag rijden we richting Bressanone, het is de oudste stad van Zuid-Tirol. Ook hier is de omgeving weer om van te snoepen, mooie vergezichten, prachtige kerkjes en torentjes, en nog zo veel meer. Daarna bevinden we ons in Val Gardena, een van de mooiste dalen in de Dolomieten, en het is waar, ik kan het bevestigen! We drinken nog iets op een terras op een piepklein pleintje, om dan aan de laatste passen van de dag te beginnen. Moe maar voldaan komen we tegen de zessen aan in het hotel waar we onszelf trakteren op een frisse pint voor de mannen en een prosecco voor de vrouwen. Voor een sauna is er vandaag geen tijd, dus springen we in de douche om daarna de benen onder tafel te schuiven voor een “romantic diner”, met kaarslicht. Na het eten kruipen er al enkele onder de wol, en wij gaan nog wat napraten in de bar. Morgen is het alweer de laatste rit, amai wat is de tijd gevlogen, we kruipen onder de wol zodat we fris en monter zijn om een laatste keer te genieten van de Dolomiti.