Het zonnetje is al vroeg van de partij, en we worden wakker van de zonnestralen die door de gordijnen komen piepen; van op ons balkon hebben we een mooi zicht op het meer, en het is zalig wakker worden op deze manier. Om 8u30 gaan we ontbijten, we zitten buiten op het terras in de zon met zicht op het meer. Het buffet bestaat uit allerlei griekse producten, en het is heel lekker. De oude dame die het ontbijt verzorgt, de moeder van de eigenaar, zegt dat we bij onze griekse yoghurt wat noten, dadels en honing moeten doen, en inderdaad, ze heeft gelijk, lekker !
Tegen 9u30 zitten we op de moto, we hebben een lange dag voor de boeg. Bij het buitenrijden van het dorpje, komen we weer het oude koppel van gisteren tegen, en zwaaien dat ze deden, en wij terug; zalig; In Kerasi duiken we weer de bergen in, voor 5 minuten, want de weg is weg. Blijkbaar zijn er aardverschuivingen geweest, en we kunnen er niet door, overal dikke stenen op de baan, en diepe putten. We nemen geen risico, dus we keren om; we zullen dan langs de vallei rijden. Hier is het ook mooi, met zicht op het meer. We rijden een dik uur om, via onder andere Mouzaki, en als we in Pily komen, zitten we weer op onze route. Hier kopen we water en wat lekkers voor onderweg, niet veel, want honger hebben we niet (zeker niet als je in de ochtend stevig ontbijt). Het is weer de ene bocht na de andere, en de uitzichten zijn verbluffend mooi. Ook nu weer, geen kat op de baan, behoudens hagedissen en schildpadden, en ook nog ergens een platgereden slang gezien. Te midden van het gebergte, ik weet niet waar we zitten, want we passeren geen dorp, houden we even halt, voor wat water te drinken en te genieten van het landschap. Het is hier zo stil, je hoort niks, enkel de natuur.
Tegen de middag naderen we Kalabaka, we zitten nog steeds in de bergen, en plots is er weer geen weg meer, het is te zeggen, de weg is verdwenen, meegesleurd door een aardverschuiving, en we moeten verder off road. Het valt nog redelijk mee. De rivier die naast de weg ligt, staat al volledig droog, maar alles ernaast is kapot. Het doet ons denken aan Slovenië verleden jaar, daar was ook alles weg door de vele regen, maar daar was de weg wel wat beter. Als we weer op de asfalt rijden, moeten we even wachten tot een herder zijn schapen van weiland heeft veranderd. En dan in de verte duiken de rotsen van Meteora op. Wow, echt mooi. Hoe dichter we naderen, hoe mooier, en hoe beter je ook de kloosters op de bergen kan zien. Voor we er geraken, moeten we door een rivier rijden want de brug over de rivier is ingestort. Gelukkig staat de rivier droog op de plek waar wij moeten oversteken. Ook vrachtwagens en auto’s rijden door de rivier. Raar om te zien. Eens in Meteora is het druk, het wemelt hier van de toeristen. We rijden tot boven, tot waar we kunnen, en parkeren de moto op een mooi plekje zodat we de nodige foto’s kunnen nemen. Te voet naar boven gaan om een klooster te bezoeken doen we niet, het is te warm, zeker in het motopak bij 30 graden is het om te smelten. We hebben het gezien, en het is er toch veel te druk, niks voor ons. We rijden weer naar beneden, en als we uit de toeristische zone zijn, gaan we iets fris drinken op een terras.
Na dit intermezzo rijden we richting Grevena, waar we aan een pittoresk brugje ons middagmaal verorberen. Ook hier weer, niemand te zien, we horen enkel het gekwaak van de kikkers in het water. Even later rijden we het Pindos Nationaal Park binnen. Het is weer bochtenrijden, maar we moeten oppassen want de weg is in slechte staat. We rijden een berg op, weer af, en weer naar omhoog. Vandaag doen we zeker weer meer dan 1.000 bochten. Bovenaan een top hebben we een prachtig zicht over de omgeving, we zien enkel bergen en natuur. De temperatuur is er gezakt naar 21 graden, we hebben eigenlijk koud. We komen ook nu weer geen kat tegen. We rijden hier helemaal alleen. Af en toe komen we hier wel een kapelletje tegen. Afwisselend rijden we door een dennenbos, en de geur is heerlijk.
Als het nationaal park uitrijden is het al bijna 18u, en nemen we een grotere baan, lees een vlottere baan naar Ioannina. Het is een grote stad, waar we mooi rond rijden. Het is mooi rijden, met zicht op een meer. Van hieruit gaat het naar Igoumenitsa, waar we onderweg nog koeien met hun kalfjes midden op de weg moeten passeren. Het is een grotere baan maar ook nu weer komen we niemand tegen. Tot we in Igoumenitsa komen. Het is al 20u, maar enorm druk, dit komt door vele schepen die hier vertrekken en toekomen. We gaan eerst onze tickets halen, en dan gaan we iets eten. De dame van de tickets zei dat we om 23u moesten boarden. Tijd genoeg. Tegen 22u staan we aan de terminal, maar ik mag niet mee met de moto. De passagiers moeten apart door de controle. Geen probleem, we zien elkaar weer aan dok 7. Er staan al enkele motards en een paar auto’s, niet veel eigenlijk. Maar om 23u is er geen boot te zien, wel aan dok 8 waar er een Grimaldi ferry toekomt, en amai, wat een drukte, vrachtwagens rijden van de boot, en tegelijkertijd rijden er op de boot. Gelukkig kunnen we dit spektakel aanschouwen want onze boot komt er pas aan om 0u30. Op moment dat we de boot zien arriveren, springen we op de moto. Ik mag er terug af want ik mag niet mee, de passagiers moeten ook hier apart naar binnen. Dus ik naar binnen met al 1 zak, zodat mijn helm in de bak kan blijven, en ga direct naar de receptie voor de kajuit. Rond 1u is Christof er ook, en we kruipen direct in de kajuit, moe, want het was een lange dag. Morgen zitten we zo goed als de ganse dag op zee. We weten niet wanneer we gaan arriveren in Italië, we zien wel, we hopen wel nog wat te kunnen rijden.
