Gisterenavond hadden ze in het hotel gezegd, kom pas ontbijten als die Poolse mensen weg zijn, tegen 7u30. Zo gezegd, zo gedaan. We waren al vroeg wakker door het lawaai van die Polen, maar ook het onweer van deze nacht. Het heeft trouwens de hele nacht gegoten. Gelukkig komt het zonnetje door de wolken piepen als we ontbijten. Het is rustig aan het ontbijt. Tegen 9 u checken we uit en de eigenaar zegt ons voorzichtig te zijn op de Hahnntenjoch, de pas vlak bij het hotel, zeker nu het geregend heeft.
We rijden de laatste pas in Oostenrijk, de Hahnntenjoch, het ligt nat, maar het gaat wel. We zijn hier helemaal alleen. Er is geen kat op de baan, buiten een verloren gelopen eekhoorn. Zalig rijden eigenlijk ! We genieten van de mooie uitzichten, en op sommige punten rijden we echt met ons hoofd in de wolken. Eens we weer beneden zijn, rijden we door enkele dorpjes, en door de velden. Telkens met de prachtige bergen rond ons. Tegen den elven steken we de Duitse grens over. Ook hier is het nog mooi rijden. De Alpen gaan hier geleidelijk over in het Zwarte Woud. Straf is dat we hier nergens iets tegenkomen, geen café, geen restaurant, geen bakker, geen winkel, gewoon niks, en als we iets tegenkomen is het gesloten. Het is al na den twaalven als we in een klein dorpje een klein winkeltje zien. We gaan op goed geluk binnen; en we hebben veel geluk, er zijn nog 2 broodjes, en als we naar beleg vragen in onze beste Duits, komt de dame af met een huisgemaakt vleesbrood. Ze snijdt de broodjes en belegt ze rijkelijk en pakt ze nog eens in ook. Ook hier alweer zijn we weer zeer goed ontvangen.
Het is al na den éénen als we langs de weg een picknick plaats zien, en we smullen van ons broodje. Het smaakt. We zitten al in Ostrach. Ondertussen was het zonnetje dat was komen piepen, verdwenen, en was de hemel helemaal dichtgetrokken. We maken haast, en gelukkig want we zijn nog geen 2 minuten aan het rijden of de hemelsluizen gaan alweer open. Het regent pijpestelen gedurende een dik uur. Het mooie groene landschap is veranderd in een grijs en grauw landschap. Ook de route kan ons niet meer bekoren, te veel dorpjes, te lage snelheden, overal 30 en 50. Gelukkig is de regen gestopt, en we zien dat het zonnetje probeert door te breken.
Pas tegen 17u komen we aan in het natuurparkgebied van het Zwarte Woud, en hier is het zalig rijden. Er is geen kat op de baan, maar nergens mag je nog meer dan 90 km per uur rijden. Het is hier wel mooi, maar wel niet om nog eens terug te komen met de moto, wel om te fietsen en te wandelen. We hebben voor deze avond geen hotel geboekt, we gingen wel zien waar we gingen uitkomen. Het doel was Baden-Baden. Dat doel was duidelijk haalbaar, dus wij aan de kant van de weg, op zoek op onze gsm naar een hotelletje. Via booking vinden we iets aan de rand van Baden-Baden. Bij aankomst blijkt dat het restaurant gesloten is. Geen probleem, we vinden wel iets. Na een verwarmende douche, gaan we op zoek naar eten, en dat vinden we op wandelafstand, in Bierbrunnen Baden-Baden. We genieten op het terras van een heerlijk streekbiertje en vullen onze lege magen met een cordon-bleu met frietjes en groentjes. Aangezien we vandaag ongeveer 460 km hebben gereden, kruipen we alweer vroeg onder de wol. Morgen wacht een zware dag, we moeten dan ongeveer 600 km rijden naar huis, naar onze 2 poezebeesten.
