Nee we zijn niet wakker geworden van het klokkenspel van de kerktoren, maar door de zonnestralen die door de gordijnen komen piepen. We gaan eten in onze gewone kleren, hebben tijd genoeg, moeten de koffers niet laden want we blijven enkele dagen in hetzelfde hotel. De Engelsen zijn al goed vertegenwoordigd aan de ontbijttafel, gelukkig houden ze hun manieren. Tegen de negenen zijn we weg, we gaan vandaag de streek verkennen, in en rond de Picos. We zijn nog nog niet goed weg, of de gps laat het afweten. Effe op en aanzetten en het ding werkt weer. Oef!
We rijden richting Potes, een iets groter dorp, op 1,4 km van waar we zitten. We besluiten niet te stoppen maar vanavond naar daar te wandelen om het stadje te verkennen en er pinchtos te eten. Vanaf de eerste momenten is het genieten, het zicht op de bergen is adembenemend. Ook het zonnetje is weer van de partij. Bij het eerste uitkijkpunt houden we halt, alsook 2 Engelse motards, 2 vriendelijke mannen waarmee we een klapke doen. We zetten onze koers verder, en nog geen half uur later zijn we aan de Mirador de la Corzo. Het is adembenemend mooi. De nodige foto’s worden genomen uiteraard. Langs de ene kant ziet het mooi groen, en langs de andere kant hebben we zicht op de grijze rotsenmassa. Nadat we gisteren de Italiaanse BMW club zijn tegengekomen, is het vandaag de beurt aan de Spaanse bmw club. Wat opvalt is dat die mannen allemaal met een GS of een GSA rijden, het zijn dus echte mannen 😉. We maken plaats voor hen en rijden alweer wat verder. Als we boven op de berg komen, de Collada de Llesba, stappen we weer af. Van hieruit heb je een overzicht over de 4 windstreken. Mooi!
We wandelen nog een stukje naar boven waar er een standbeeld staat van een beer, ja, er zitten hier dus beren, maar we zien ze niet, spijtig. Ook vandaag weer koetjes en kalfjes langs en op de baan. We zijn deze ochtend vertrokken aan 18 graden, en nu is de temperatuur gezakt naar 13 graden, maar met het zonnetje dat fel schijnt, voelt het niet zo koud aan. We zetten weer aan, en plots vallen de cardo’s uit, geen communicatie meer, het is te zeggen, ik hoor christof nog maar hij hoort mij niet meer. We zetten alles af en aan, niks helpt. Ondertussen rijden we nog steeds in het nationaal park van de Picos. Er is hier zeer weinig volk, af en toe wat motards en verloren gereden wielerterroristen. Als we door de vallei van Valdeon rijden, worden we nagewuifd door de mannen van wegen en verkeer. Ze waren met 3 en ze waren alle 3 aan het werk. Niet gelijk bij ons de mannen van de gemeente. Op de Posada de Valdeon stappen we weer af voor de nodige foto’s. De natuur is hier zeer mooi, alles ziet intens groen. We rijden verder. Het is de ene bocht na de andere. Als ik zeg dat we zeker tienduizend bochten hebben gereden, zal ik er niet ver naast zijn. Tegen 14u zijn we in Onis, een klein dorpje, ondertussen is de temperatuur gestegen naar 32 graden. Het is puffen met dat motopak aan. Het is tijd dat we iets fris drinken. We drinken wel water elke keer als we stoppen, maar nu hebben we nood aan iets koud. Zeker na al dat bochtenwerk.
We zetten weer aan. De bochtige wegen worden smaller en af en toe is het best wel gevaarlijk omdat andere motards over hun lijn komen. Die moeten dringend een bij den Dirk les gaan volgen of een bochtencursus gaan volgen. De volgende halte is de Mirador del Pica Urriellu. Hier hebben we zicht op de hoogste toppen van de Picos, onder andere de Pica Urriella met zijn 2519 m hoogte. Op de hoogste toppen ligt er zelfs nog sneeuw. Het is nog steeds heet, maar het wolkendek begint wel dicht te trekken. We doen nog een op en af met zeer korte bochten naar Sotres, maar buiten de stijle bochten is hier niet veel te zien. Als we terug beneden zijn, houden we halt om wat te drinken en te knabbelen. In de verte horen we gedonder, maar het blijft droog. Echter het laatste half uur richting hotel begint het steviger te waaien en er vallen druppels uit de lucht, gelukkig niet al te veel.
In het hotel aangekomen, bekijken we op de kamer eerst de communicatie. Cardo’s worden aan de laptop gehangen, gereset, maar niks helpt. Ik blijf christof horen maar hij mij niet. We zullen verder moeten met handgebaren en hard te roepen. Eigenlijk gingen we deze avond naar Potes wandelen, dat maar 1,4 km verder ligt, maar door de donkere wolken en het gedruppel blijven we toch maar weer in het hotel eten. We kiezen vandaag voor een entrecote van kalf, en het alweer om duimen en vingers van af te likken. We kruipen vandaag wat vroeger onder de wol. Morgenvroeg moeten we eerst naar Potes, de route loopt wel langs daar, maar we moeten nog onze postkaarten kopen en een magneetje voor op de frigo. We zijn moe van al dat bochtenwerk, morgen meer van dat.
