Gisteren, eigenlijk vandaag, om 01u in de kajuit, en we zijn direct in slaap gevallen. Tegen de negenen worden we wakker, het was een rustige nacht. Op het gemakske nemen we een douche en dan gaan we de boot verkennen. We nemen een koffie en genieten van de koekjes die we gisteravond nog gekocht hebben op Griekse bodem. De boot wankelt enorm, ik voel me allesbehalve goed, nee een boot is niks voor mij. Daarna gaan we even aan het dek om van het zonnetje te genieten. Terug naar de kajuit om wat te rusten, en tegen de middag gaan we een greek salad eten. Weer even rusten en dan installeren we ons op het zonnedek. Het is lekker warm. Aangezien de boot pas zou aankomen rond 20u zoeken we een hotelletje op ongeveer 1,5u rijden van Ancona. We vinden iets en boeken, en Christof stippelt direct de route uit voor vrijdag en zaterdag, het is eigenlijk dezelfde als we opgekomen zijn. We leggen in Duitsland voor vrijdagavond ook meteen een hotel vast. Ondertussen zitten we dus buiten, en de boot maakt rare geluiden, precies dat hij ergens tegenvaart en er komt zwarte rook uit de schoorsteen. Niemand die zich zorgen maakt, behalve ik dus. Ondertussen zou volgens de website van ANEK de boot al toekomen om 18.59u, dus 1u. vroeger dan gepland. Op die Grieken kan je dus niet rekenen.
Eindelijk komt er land in zicht, en tegen 19u20 meren we aan in Ancona, het is er bewolkt. Ook nu weer worden de passagiers gescheiden van de bestuurders. Wij mogen als eersten naar buiten, en het is drummen om als eerste buiten te zijn. Dat versta ik niet, hoe dom zijn de mensen toch. Tegen den achten zijn de moto’s aan het buitenrijden, en tegen halfnegen zijn we op weg, al getankt en al. In de verte zien we bliksemschichten, dat beloofd niet veel goeds. Na 1,5u op de autostrade zijn we in Cesena, waar we overnachten op een boerderij, agrotoerisme. Eten doen we niet meer, het is al 22 u, een frisse pint en een goede douche en dan slapen. Morgen moeten we Oostenrijk door, om ergens in Senden te eindigen. Een ganse dag autostrade rijden, dus we moeten goed uitgerust zijn.
We zijn eigenlijk al wakker voor de wekker afloopt, dus staan we op en gaan we ontbijten. Onze Italiaanse gastheer schuift ons een heerlijk ontbijt voor, verse producten van de boerderij, en vooral de hesp is hemels lekker. Vroeger dan gepland zetten we aan. Het is direct de autostrade op, maar het is rustig rijden, niet gelijk bij ons, en hier valt nog wat te zien. In Pradelle houden we een eerste koffiestop, en in Vadena, waar we rond 13u zijn genieten we van een broodje. Het is bewolkt, half zonnig, en nog niet te koud. Het verkeer valt goed mee. Tegen 14u zijn we de Brenner over, en zitten we in Oostenrijk. In Lermoos gaan we een koffie drinken met een stukje apfelstrudel. Het is ondertussen flink afgekoeld, amper 15 graden, en we hebben koud. Rond 17u rijden we de grens met Duitsland over, en tegen de zessen komen we aan in hotel Landgasthof Krone, een mooi hotelletje met een laadpaal (goed om weten als we met onze auto op verlof gaan). Na een goede warme douche gaan we eten, aspergesoep en dan lekker varkensvlees ook met asperges en patatten. Het smaakt. Tegen de negenen vallen onze oogjes toe, we hebben een kleine 700 kilometer op de autostrade gereden en dat kruipt in de kleren. Dus vroeg naar bed, morgen rijden we naar huis, naar onze sussemie.
We hebben heerlijk geslapen, en tegen den achten zitten we aan het ontbijt. Het buffet is meer dan voldoende. Iets na de negenen zitten we op de moto, direct de autostrade op, naar huis. Iets voorbij Stuttgart is er file door wegenwerken, zorgt wat voor vertraging. Dus gaan we er even af en drinken we een koffietje. Voor de rest gaat het vlot. Tegen 14u zijn we in Luxemburg, in Schengen. Hier versterken we de innerlijke mens en ook de moto had een beetje dorst. Eens de Belgische grens over is de fun er af. Slecht wegdek en mensen die u van de. Aan rijden. Tegen de zessen draaien we de oprit op, veilig thuis. Echter de rosse bewoner laat zich niet zien. Pas na een half uur komt ze boven water, en ze is boos, ze miauwt alsof we inbrekers zijn. Na een tijdje is ze weer blij dat we thuis zijn. Merci Ruben voor de goede zorgen.
Griekenland, WoW, wat een avontuur, meer dan 6000 kilometers afgelegd, was zo mooi, zo’n lieve mensen, zo’n prachtige natuur, en zo veel bochten. We komen zeker nog terug, al dan niet met de moto. Onze mooiste motoreis 🏍.
