Tegen 8u30 gaan we naar beneden, wat blijkt geen ontbijt. Dit hadden we bij de boeking niet gezien, dus wij weer naar boven, motokleding aan, en tegen 9u zijn we weg. Het eerste dorpje wat we tegenkomen, is er een klein supermarktje waar we stoppen. We kopen water, bananen en appels en we kunnen 2 koffies krijgen, ok een banaan met een koffie als ontbijt. We zitten hier in Makrakomi. Veel ooievaars zitten hier ook.
Na dit intermezzo zetten we onze tocht verder. We duiken weer de bergen in. Juist na het dorpje Timfristos houden we halt aan een open ruimte voor een slokje water, het is warm, 25 graden en het is nog maar ochtend eigenlijk. Er kruipt iets over de straat, bij nader inziens, een schildpad, dat is eigenlijk best wel een mooi beestje. Het laat zich uitgebreid fotograferen. Ik zou het willen overzetten naar de andere kant van de weg zodat het beestje veilig is, maar ik mag niet van Christof, want dat lief beestje kan bijten. Even later passeert er een camion met vee, en ik hou mijn hart vast, maar nee, de camion is mooi naast de schildpad gereden, gelukkig maar. De mannen van de camion zwaaien wel uitbundig, en wij ook naar hen. Wij weer verder. We gaan steeds hoger en hoger, en de bergen worden ruwer, weer de ene bocht na de andere. De vergezichten zijn waanzinnig mooi. Bovenop de top houden we weer halt voor de nodige foto’s. Het is hier maar 17 graden, en dat vinden we best wel koud. Nu passeert er een camion met grind, en ook deze mijnheer zwaait uitbundig naar ons, dus wij zwaaien uitbundig terug. Voor de rest geen kat op de baan, behalve schildpadden want die komen we vandaag echt wel veel tegen.
We zetten onze bochtenstage verder, en we passeren geen enkel dorp meer. Het laatste dorp was deze ochtend in Timfristos. Regelmatig passeren we kleine mooie kerkjes en vele picknickplaatsen, maar mensen zien we niet. Het is zalig rijden hier. Ondertussen is de temperatuur geklommen naar 25 graden, en de bergen zien weer groen. Ter hoogte van Thessaly stoppen we voor onze appel op te eten. Buiten enkele vogeltjes die we horen tsjilpen, horen we niks, we zien wel enkele kleurrijke vlinders, en spotten zelfs een lieveheersbeestje.
We springen weer op onze moto, en zetten de bochtige rit verder. Het is echt verbazingwekkend mooi, en mooi rijden, en de weg ligt er nog redelijk bij. Tegen halfdrie nemen we nog een pauze om te genieten van het zonnetje en de mooie uitzichten, te midden van de bergen. Waar we zitten weten we niet, want er is nergens een teken van leven, we passeren geen mensen, geen dorpen, we zijn precies alleen op de wereld. Waar we ons geïnstalleerd hebben, zitten wel enkele kleine hagedissen ook te genieten van het zonnetje. De beestjes hebben geen schrik.
Als het nodige water is bijgetankt, rijden we verder, we passeren een dorpje, en we moeten een klein straatje recht omhoog, raar eigenlijk, maar de gps stuurt ons naar boven. Bij het laatste huis is de weg gewoon weg, ja, de weg is weg, er ligt enkel zand en stenen. Het is te smal en te gevaarlijk om te draaien dus wij er dan maar door. En het is gelukt want plots is er terug asfalt, gelukkig. Dit was toch even met een klein hartje maar wel een voorproefje voor de reis naar Marokko. Gelukkig is het niet al te warm, en dus zonder ongevallen zetten we onze tocht verder. Het blijft bochtenrijden. In Oostenrijk kan je veel bochten rijden, maar hier ook en veel rustiger rijden. In een taverne drinken we nog iets fris. Er zit een ouder koppel te eten, en het is best wel grappig want de man trekt foto’s van de vrouw met zijn gsm. Als ze weggaan, zwieren ze naar ons. We komen hen nog enkele keren onderweg tegen deze namiddag en telkens wordt er uitbundig gezwaaid. Die spreken nog van ons.
We zetten de laatste lijn in naar de eindbestemming van vandaag Neochori. Het is gelegen aan een meer, het meer van Plastria. We rijden meer dan 1u rond om het te vinden. Het hotel is onvindbaar. We rijden smalle straatjes stijl omhoog, en weer omlaag, maar vinden het niet. We stoppen aan een etablissement met een andere naam, en ik zeg tegen Christof om te stoppen, en dat ik het wel zal vragen binnen. Wat blijkt we zij er, maar er hangt nergens reclame uit. Oef. We logeren in het hotel Chrisopeleia, een zeer mooi hotel, met zicht op het meer. De uitbater is zeer vriendelijk en de moto mag in de garage staan. Na een douche gaan we op pad in het dorpje, dat we wel 5x zijn doorgereden. Veel is er niet te zien, wel een winkeltje met enkel lokale producten. Aan de deur ligt een poes, een grijze tijger, en als je binnenstapt, begint de kat te miauwen, precies of ze zegt welkom. Wij naar binnen, en de jongeman is zeer vriendelijk. Hij geef wat info over de regio. Het meer is het eerste aangelegde meer op zulke hoogte, op 750 meter, en werd aangelegd in 1959. We kopen er gedroogde oregano voor thuis. Terug in het hotel drinken we een ouzo op ons terras met zicht op het meer. Tegen den achten gaan we naar beneden om te eten. We bestellen een salade, pikante feta, spek en lamskotelletjes. Lekker.
We kruipen vroeg onder de wol, morgen is de laatste dag op Griekse bodem, we rijden naar Meteora, en vandaar door een nationaal park richting Igoumenitsa waar we de Ferry nemen naar Ancona. Het beloofd een zware dag te worden aangezien de Ferry maar vertrekt om 1u30 s’nachts. Normaal was het 22 u maar ze hebben de uren veranderd. Kalinichta mou pedia.
