Om half negen worden we wakker, eigenlijk later dan verwacht, aangezien we dachten te gaan ontbijten om halfnegen. Blijkbaar waren we toch moe, dus opt gemakske maken we ons klaar en tegen 9u zitten we aan het ontbijt. Er staan verschillende soorten taart, dus ik doe mij tegoed aan de verschillende taarten. Christof geniet van zijn eitjes. Iets later dan gepland, iets na tienen, zijn we klaar om te vertrekken. Het is bewolkt, en 18 graden, maar het voelt niet koud aan. Eens we langs de andere kant van de berg zitten, schijnt het zonnetje volop. De eerste halte is La Concha, de nodige foto’s worden genomen van de mooie vergezichten. Het groene Spanje dankt zijn naam aan deze groene bergen. Alles ziet hier groen, op het veld werken enkele mannen terwijl de koeien rustig staan te grazen op de bergflanken.
We rijden hier eigenlijk door een soort van nationaal park, in de vallei van de rivier de Miera. Langs de kronkelende wegeltjes zijn er her en der uitkijkpunten gemaakt, en langs 1 ervan, El Allo valle Miera houden we alweer halt voor de foto’s. Op een bord staat dat hier 10.000 jaar geleden gletsjers waren, maar daar is nu niks meer van te zien, alles ziet hier groen. We zitten hoog in de bergen, en ondanks het zonnetje schijnt, stijgt het kwik niet boven de 18 graden. Onderweg komen de Italiaanse BMW club tegen. Er wordt hartelijk gezwaaid. We komen elkaar vandaag nog tegen. Ondertussen geraakt ook onze benzinetank leeg, op de valreep vinden we een tankstation. Man wat een gedoe om hier aan benzine te geraken. Een bankkaart werd niet aanvaard, wel een visakaart. Alles in het Spaans, niks in het Engels. Met een volle tank sjezen we verder door de bergen, naar de Alto de la Matanela. We houden halt tussen de koeien. Iets verderop staan er ook paarden. Alle beesten lopen hier gewoon vrij rond. We zitten op 971m.
In een Lidl kopen we water en fruit, en de prijzen zijn, echt waar, de helft van bij ons. We zetten onze tocht verder in de bergen, en we houden halt bij het Balcon de la Cardosa, waar we een mooi vergezicht hebben. Er staat ook een Zwitserse motard, die direct begint te babbelen. Hij maakt een reis van 10 weken door Spanje en Portugal, hij is nu 7,5 weken onderweg. Hij is gepensioneerd. Leuke mens. Hij heeft gisteren op 200 km van waar we zitten een beer gezien. Dat wil ik ook. Vandaag hebben we koeien, paarden, en vele ooievaars gezien. Tegen de vieren zitten we op de Mirador la Piquere, waar we reeds een glimp opvangen van de Picos de Europa. Het is zalig in het zonnetje, niet te warm en niet te koud.
Er is weinig volk op de baan eigenlijk, af en toe wat motards, en wielerterroristen. Vlotjes komen we tegen de vijven aan in Ojiedo, vlakbij Potes. Als we de parking van het hotel oprijden, zien we dat de parking vol moto’s staat, allemaal Engelsen en Ieren. We vinden nog een plaatsje, en installeren ons in de kamer. Aangezien we vroeg zijn, is er tijd voor de was te doen. En na ons zelf gewassen te hebben, gaan we op verkenning in het dorpje, veel is er niet te zien. We keren terug naar het hotel, we logeren in hotel Infantado, en genieten op het zonnige terras van een frisse pint. Tegen 20u gaan we aan tafel, en in tegenstelling tot de receptie waar ze perfect Engels praten, hier niks Engels, we verstaan er niks van. We kiezen iets en ik moet zeggen het was lekker. De fles wijn die nog maar half leeg was, drinken we verder uit op het terras, met zicht op de bergen. In de bergen is het donker en tegen den elven gaan we naar bed. Hopelijk hebben we niet te veel last van de kerk hiertegenover, want het klokkenspel maakt om het half uur een vreselijk lawaai.
