Om 6u ben ik al wakker door de zonnestralen die door de gordijn komen piepen. De vogeltjes zijn al volop aan het kwetteren, en er huppelen al enkele konijnen vrolijk in de tuin. We hebben afgesproken om 8u te ontbijten, dus blijf ik gewoon wat liggen mijmeren over de voorbije dagen.
Tegen de achten schuiven we aan voor een heerlijk Engels ontbijt, jaja, weeral bonen in tomatensaus, worst, eitjes en black pudding. Heerlijk!
Tegen de negenen zijn we vertrekkensklaar. We zoeken eerst een tankstation want onze moto’s hebben ook dorst. Vandaag is het aan Christof om de kop te trekken, en we zijn nog geen 5 minuten ver, of we zijn al verkeerd. Binnen het half uur zijn we nog 2x mis, man man man, nu was de gps juist, maar volgen ze hem niet.
We rijden door het Brecon Beacons National Park, en strekt zich uit van west naar oost. Het is een gebied met heuvels, bergen, vooral gras- en heidelandschappen, ook wat bossen en de nodige waterreservoirs. Het is weeral genieten. In het oosten vinden we de Black Mountains, het berggebied dat grenst aan Herefordshire in Engeland. Op de grens met dat Engelse graafschap ligt Hay-on-Wye, bekend vanwege de vele boekenwinkeltjes. We houden hier onze eerste stop. Het eerst wat we zien is een typisch Engels snoepwinkeltje, en natuurlijk is de verleiding te groot, we gaan binnen en dan zijn we verloren. We kopen lekkere Engelse wine gums. We drinken een koffietje en dan verkennen we het dorpje, er is juist een boekenfestival, er is veel volk, en we komen zelfs een plaatselijke dorpsgek tegen met puntige schoenen die op zijn fluit staat te spelen, een rare snuister, maar hij wil zeer graag op de foto.
We springen weer op de moto, en genieten van het groen, de schapen en de paarden. Als we in een dorpje staan te wachten voor een rood licht, valt mijn oog op 2 vrouwtjes met een rollator, de Benidorm bastards. Ik moest direct denken aan Brenda haar fotootjes die ze had doorgestuurd toen we op de sukkel waren, ik met mijn nek, en zij met hare knie. Het eerste wagentje ging niet vooruit, ik dus, en het tweede duwde het eerste bijna omver, Brenda. Ik kom niet meer bij van het lachen.
Ergens in een bos smullen we van onze picknick, waar we gestuurd worden door het rescue team, ze dachten dat ze ons moesten komen redden 🙄. Ze waren niet erg gehaast. Volgens ons hadden die andere plannen.
Daarna volgt een vlotte binnenbaan tot aan Sennybridge en daarna richting Brynamman, om via kleine kronkelwegen langs Brecon richting Penderlyn te rijden. Hier is een stop in The Welsh Whisky Distillery. We bezoeken de distillerij en krijgen als afsluiting een proevertje en een flesje mee naar huis. Kristof en Christof hebben het lumineuze idee om zelf whisky (single malt welsh whisky) op fles te bottelen en te kopen om mee naar huis te nemen. Het is een hele belevenis, zelf uw fles vullen, en etiket plakken.
De tijd vordert, en eigenlijk moeten we tegen 18u45 aan de apero zitten want we worden getrakteerd met de overschot van het budget. Dat halen we dus niet. Luc die de kop had overgenomen sinds het vertrek aan de distillerij rijdt ook 2x mis. Mannekens toch. We moesten dan ook nog tanken, amai, dat was ook geen vriendelijk mens, de helmen moesten af, maar ja, dat is dan weer meer werk om terug te kunnen vertrekken. Tegen de zevenen komen we toe, springen onder de douche. Tegen dat we beneden zijn, is het al etenstijd, maar onze bonnetjes gelden een ganse avond. Oef!
Aan tafel worden we culinair weer goed verwend, de drank vloeit rijkelijk, altijd in onze bende, en er wordt wat afgelachen, die mannen (en vrouwen) van de Bmw club, het zijn sjarels. We gaan als laatsten naar bed, ook weer zoals van gewoonte. Het is weer tijd om de koffers te pakken. Morgen rijden we naar ons laatste hotel in Winchester, spijtig, want ik zou hier wel veel langer kunnen blijven.
